Bobbie’s Blog - Archief: April
‘Eeuwige vakantie’
30.04.2025
Ciao tutti! Het is een hele tijd geleden dat ik zelf iets geschreven heb. Ik ben heel dankbaar voor al het bezoek. Op maandag (tweede paasdag en de dag dat de paus overleed!) heb ik met Berit, Elza en Anatole een grote wandeling gemaakt richting Vila Ghigi. Een prachtig huis op de heuvel waar we de hele middag gepicknickt en gechilld hebben. Ik heb de tijd goed gebruikt om te tekenen (zie video). Op de terugweg hebben we veldboeketjes gemaakt. Het was een prachtige dag. Ik had gedacht dat Italië wat meer overstuur zou zijn met het overlijden van de paus, maar iedereen leek oke ;).
De Italianen gebruiken pasen goed, van donderdag tot en met dinsdag. En dus had ik dinsdag nog steeds geen les. Pasen hier lijkt over het algemeen wel op die van Nederland. De chocolade eieren zijn een stuk groter, en het paasbrood is zoeter. Oh, en de kerken gaan compleet te keer en stoppen NIET met het luiden van de klokken. De stad heeft er ongeveer 60, waarvan ik er minstens twaalf hoor vanuit mijn slaapkamer.
Woensdag kon ik weer naar school voor modeltekenen. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik aankwam was de deur van het lokaal op slot. Geen les! Ook de lessen donderdag waren geannuleerd, omdat er te weinig mensen zouden opdagen. Vrijdag ook geen les, want 25 april is bevrijdingsdag voor de Italianen. Een hele week vrij dus. Mijn focus hier is compleet verplaatst van school naar gewoon genieten. Ik blijf daardoor een soort vage staat van vakantie, maar met een nasmaak van schuldgevoel. Gelukkig ben ik wel enorm veel aan het tekenen, waardoor ik toch het gevoel heb dat ik iets leer. Wellicht niet vanuit school, maar via mijn vrienden en vanuit mezelf. Bovendien is Italië de perfecte plek om gewoon te genieten, zeker nu het weer steeds beter wordt.
Om een of andere reden had ik les op zaterdagochtend. Ik hou het niet meer bij, maar ga gewoon mee met de stroming op dit punt. Ik ben wel veel aan het ontdekken door te wandelen. Mijn stappenteller raakt dan ook elke dag de 10k wel. Zaterdag hebben Oli en ik een grote wandeling gemaakt naar het noorden van de stad, waar een prachtig park ligt. Daar heb ik mijn eerste kat geaaid!! Zondag een picknick in de regen. Maandag eentje in de zon. Ook heb ik al meer kerkjes bezocht dan ik kan tellen. En nu het weer beter wordt is het ook tijd voor tripjes!! Morgen gaan Oliver, Gabriela en ik naar Cinque Terre rijden. Eindelijk strand!! Ik kan niet wachten.
Foto’s van Gabi’s analoge camera van de afgelopen tijd:
“Robin en Laura in Bologna’
16.04.2025 - 20.04.2025
Ciao (het enige Italiaanse woord dat ik durfde uit te spreken) lieve lezers van Bobbies
blog, en ook de Italiaanse groetjes van mij :)
Afgelopen week zijn Robin en ik een paar dagen bij Bobbie langs geweest! Het was
alweer anderhalve maand geleden dat we elkaar hadden gezien, dus we stonden te
popelen. Bobbie stond op ons te wachten bij haar voordeur. Laura en ik waren zo
overrompeld door de stad dat we haar niet zagen aankomen en schrokken van haar.
Nadat we even in een deuk lagen door de situatie volgen we elkaar meteen in de armen.
Het was zo fijn om Bobs te zien.
Een uur nadat we waren aangekomen, stonden we al met de huisgenootjes van Bobbie
een biertje te drinken op een piazza vol studenten en jongeren. Een mooie binnenkomer.
Donderdag was een rustig dagje vol wandelen, espresso, een boekje lezen op het dak
van Bobbie en koken samen met Oliver. Mijn indruk van Bologna is: rode stenen,
uitbundige deurknoppen, veel te veel kerken en prachtige bogen. De volgende dag zijn
Robin en ik “vroeg” opgestaan om naar het moderne kunstmuseum te gaan. Dit
museum kan ik alleen omschrijven als absurd. Van mozzarella’s in koetsen tot opgezette
katten onder een printer. Onderweg naar het museum kwamen we nog een kunstmarktje
tegen en hebben daar uiteraard wat kleine dingen gekocht. In de namiddag herenigden
we weer met Bobs en Oliver en hebben we de prachtige wandeling naar San Luca
gedaan, waar Ella ook al over schreef. Ik denk dat Bobs gedoemd is die wandeling nog
heel vaak te maken met alle mensen die haar komen bezoeken, maar een straf is het
niet, want jeeeeez wat was het prachtig. Het was erg indrukwekkend maar ook
vermoeiend. Gelukkig hadden we een Speedy Snack en een Peroni mee naar boven
gesjouwd. Dit, gepaard met het prachtige uitzicht tijdens zonsondergang, was
fantastisch.
In de avond hebben we Gabrielle ontmoet, een super gezellige meid uit Portugal en het
Verenigd Koninkrijk. Met een assortiment aan verschillende spitz, zoals bolognese spritz
en een spritz die Laura naar hoestdrank vond smaken, zaten we als van ouds te
giechelen. Zaterdagochtend zijn we naar een yogales gegaan van een klasgenoot van
Bobbie in het prachtige park van Bologna. Nu had ik al tig jaar geen yoga gedaan, maar ik
vond het verrassend leuk en ontspannend. Hierna zijn we samen met Oliver en Gabriella
in de serre van het park gaan zitten. Hier trok iedereen zijn schetsboek er weer bij. Het is
zo inspirerend om te zien hoeveel iedereen hier aan het tekenen is. Het is echt precies
zoals je je een romantisch leventje als kunstenaar in Italië voorstelt, met spritz en grafiet.
Na een paar uur in het park zijn Robin en ik “even” heen en weer gelopen om wat spullen
op te halen bij Bobbie thuis en lunch te halen. Het duurde twee uur, maar we waren weer
terug met heerlijke pizza’s. Geen haast in Bologna, maar wel veel stappen zetten. Na
weer een paar uur kletsen, schetsen en Oliver zijn haar versieren met bloemetjes en het
lipje van een bierblikje, gingen we weer terugwandelen.Die avond zijn we met z’n drieën uit eten gegaan om de week alvast mooi af te sluiten.
Die lasagne smaakte heerlijk naar boter. Zo veel boter deze week. Na 27.000 stappen
was het tijd voor bed.
Op onze laatste dag hebben we nog de broodnodige souvenirtjes ingeslagen, de zeven
kerken bekeken (op Pasen) en nog één keer ravioli met nóg meer boter gegeten — en
toen toch echt richting huis.
La dolce vita is zeker de manier van leven die we daar hebben meegemaakt. Geen haast
en lekker ontspannen. (Nu was het ook vakantie daar.) Een stukje hiervan wigraag
meenemen in mijn dagelijks leven in Nederland. Veel bewegen, geen stress, creatief en
lekker eten.
We kennen Bobs als een bezige bij: twee studies, werk, veel vrienden en veel hobby’s. Je
kan wel zeggen dat ze het even verdiend heeft om wat meer tot rust te komen en een
keer van dag tot dag te leven.
Na een heerlijke week moesten we weer gedag zeggen. Vijf minuten nadat we waren
aangekomen, was het alweer normaal om bij elkaar te zijn. Zo voelde het ook de rest van
de week. Toen we weer gedag moesten zeggen, merkte ik hoe erg ik haar eigenlijk mis.
Als geen verrassing kon ik ook wederom mijn tranen niet inhouden. Het was eigenlijk een
luxe om zo snel al langs te gaan. Hopelijk gaat de tweede helft wat sneller.
Het gedag zeggen was niet leuk. Het is bijzonder hoe snel het alweer voelt alsof je nooit
uit elkaar bent geweest als je elkaar dan weer ziet. Toch is het fijn om te weten dat we je
niet op een vervelende plek achter laten en dat je daar een heerlijk leventje leeft waar je
perfect in lijkt te passen. En het was extra leuk voor ons dat wij even een kijkje mochten
komen nemen.
Dank je, Bobs, voor het kijkje in jouw leventje in Italië. Het was inspirerend, gezellig en
prachtig.
Bisou!
– Robin en Laura
‘Ella in Bologna’
13.04.2025 19:42u
Caoi tutti! Deze keer krijgen jullie geen blog van Bobbie maar van mij (Ella). Ik had het geluk dat ik deze week Bobbie mocht komen bezoeken in Bologna. En wat was het leuk!!
Ik kwam woensdag aan rond 21:00 en werd meteen warm welkom gehete door het hele huis met espresso martini’s en kaiserschmarrn gemaakt door een huisgenoot van Bobbie. Na het heerlijke eten wandelen we met iedereen naar het plein waar blijkbaar elke woensdagavond iets leuks is. Deze avond was het techno avond. Na het dansen hebben bobbie en ik in bed nog lekker gekletst alsof we weer acht waren en ‘bij elkaar gingen logeren’.
De volgende ochtend werden we -zoals elke ochtend in een studentenhuis- wakker door het geluid van huisgenoten die denken dat ze alleen wonen. We zijn de ochtend lekker sloom gestart met ontbijt en tekenen op het terras. De rest van de dag was ook lekker sloom met koffietjes, ravioli en een middag in het park. De meeste dagen hebben we met Bobbie haar huisgenoten Oliver en Matilde gespendeerd. Het voelde een beetje alsof ik ook een van de huisgenoten was. In de avond hebben we op Italiaanse tijden avond gegeten, gedanst en gekletst in de keuken.
Vrijdag weer heerlijk op het dakterras ontbeten (daar kan ik wel aan wennen). Bobbie moest even naar school voor modeltekenen. Ze vroeg of ik mee wilde, maar dat leek me toch nog een beetje te spannend tussen al die internationale kunststudenten. Ik ben daarom na haar les even komen kijken in de school. Voor de lunch aten we met Olli een pizza en een liter aperol spritz (daar kan ik ook wel aan wennen). Overal waar we waren en even konden zitten, gingen Bobbie en Olli als een gek tekenen. Iedereen die ze zien die ook maar een beetje stilzit wordt nagetekend. Ik vond het zo leuk om te zien hoeveel passie ze hiervoor hebben en hoe goed ze er in zijn. Daarna weer in het park beland en kregen we een yoga les van een van Bobbie haar studiegenoten. Naast een paar starende mannen en krakende gewrichten die nog niet zo soepel waren was het heerlijk. Ik vind het al een feestje om in de stad rond te lopen onder de bogen door. Elke dag in ieder geval 15.000 stappen was dan ook niet gek.
Zaterdag was het al weer zaterdag. We zijn naar wat markten geweest, gekeken en niet gekocht en koffie gedronken op het terras (voor 1,50 euro!). Daar werd er weer getekend, ook in ben nagetekend door Olli en ik heb zelf een poging gewaagt om de man tegenover mij op het terras te tekenen.
Later in de middag uiteraard een warme lunch en gechilled op het terras. We moesten namelijk even energie besparen voor de wandeling: de langste overdekte wandeling ter wereld. 666 treden naar boven lopen om aan te komen bij het prachtige Saint Luca. Na 24.000 stappen te hebben gezet waren we alle drie doodop. Tijd dus voor pizza! Eenmaal thuis moesten we even moed verzamelen om nog de deur uit te gaan. Het was super druk op straat, maar na het halen van een aperol en een plekje te hebben gevonden om te zitten was het weer een geslaagde avond.
De leukste momentjes van deze dagen vond ik misschien wel het nabespreken van de dag met Bobje in bed.
Ik ben zeer onder de indruk van Bobbie haar nieuwe leven daar en de lieve mensen die ze om zich heen heeft (dat is natuurlijk niet heel gek als je zo leuk bent als Bobje). Ik ben blij om haar zo op haar plek te zien. Het voelde alsof ik er even deel van mocht zijn. Ik had graag langer willen blijven in dat heerlijke leven. Het afscheid zondagochtend was dan ook wel even zwaar. Nu ik dit schrijf op het vliegveld krijg ik nog een brok in mn keel. De enige reden dat ik niet terug zou gaan is omdat ik dan nog een keer afscheid moet nemen. Dankjewel Bobje voor de week. Hopelijk zijn al jouw weken net zo geweldig als hoe ik deze heb ervaren.
Kusjes,
Ella
“Muse or maker?”
07.04.2025 11:24u
Ciao tutti! Een weekje verder. Het is maandagochtend. Vorige week was erg rustig, en gevuld met de dingen waar jullie al vaker over gelezen hebben. Zon op het dakterras, uit op woensdag, vreemde lessen op school, lekker eten en wandelingen. En gitaarspelen! Ik ben in tijden niet zo blij geweest met een aankoop.
Dinsdagochtend was lithografieles, en ik ben eindelijk begonnen aan een tekening voor de prints! Morgen ga ik die afmaken en klaarmaken voor het printen. Het weer afgelopen week, zeker aan het einde was heerlijk, en de dagen waren gevuld met zon.
Zaterdag hebben Gabriela en ik mijn eerste dagtripje gemaakt. Anderhalf uur met de trein en we waren in Verona! Echt een prachtige stad, misschien zelfs wel mooier dan Bologna (ik durf het bijna niet te zeggen). Het was echt even een kleine vakantie, ookal voelt Bologna nog steeds ook een beetje vakantieachtig. De foto’s van het uitstapje spreken voor zich. Heel fijn om even het huis en de stad uit te gaan, een meidentripje.
De mensen om mij heen, en dan heb ik het over de kunstacademiestudenten, zijn constant aan het tekenen. Veel meer dan ik gewend ben ik Rotterdam.
Nagetekend worden is heel interessant. Je ziet jezelf door iemands ogen, iets wat een spiegel je niet kan vertellen. Ook voelt het op een bepaalde manier productief. Je mag niet teveel bewegen, en dus ben je geforceerd om niks te doen (of een boekje te lezen). Het doet me denken aan Morris toen hij klein was, en voor de voorbereiding van het ontbijt druk bezig was met ‘de oven voorverwarmen’. Een paradox van niksen en productiviteit.
Elke dag wordt ik minstens 2x nagetekend. Dus wat is het: muse of maker? Of allebei?
Mijn studie in Rotterdam is veel minder gefocust is op techniek, en ik merk dat ik daardoor minder zelfverzekend ben in het natekenen van mensen. Toch merk ik ook al verschil sinds ik hier ben! Neuzen lijken meer op neuzen, en handen meer op handen. Ik teken meer, en oefening baart dus echt kunst. Wie had dat gedacht.
“I imagined myself as Frida to Diego, both muse and maker. I dreamed of meeting an artist to love and support and work with side by side.”
― Patti Smith, Just Kids
Aankomende woensdag komt Ella op bezoek. Ik kan niet wachten!
Verona met Gabi:
16.04.2025 - 20.04.2025
Ciao (het enige Italiaanse woord dat ik durfde uit te spreken) lieve lezers van Bobbies
blog, en ook de Italiaanse groetjes van mij :)
Afgelopen week zijn Robin en ik een paar dagen bij Bobbie langs geweest! Het was
alweer anderhalve maand geleden dat we elkaar hadden gezien, dus we stonden te
popelen. Bobbie stond op ons te wachten bij haar voordeur. Laura en ik waren zo
overrompeld door de stad dat we haar niet zagen aankomen en schrokken van haar.
Nadat we even in een deuk lagen door de situatie volgen we elkaar meteen in de armen.
Het was zo fijn om Bobs te zien.
Een uur nadat we waren aangekomen, stonden we al met de huisgenootjes van Bobbie
een biertje te drinken op een piazza vol studenten en jongeren. Een mooie binnenkomer.
Donderdag was een rustig dagje vol wandelen, espresso, een boekje lezen op het dak
van Bobbie en koken samen met Oliver. Mijn indruk van Bologna is: rode stenen,
uitbundige deurknoppen, veel te veel kerken en prachtige bogen. De volgende dag zijn
Robin en ik “vroeg” opgestaan om naar het moderne kunstmuseum te gaan. Dit
museum kan ik alleen omschrijven als absurd. Van mozzarella’s in koetsen tot opgezette
katten onder een printer. Onderweg naar het museum kwamen we nog een kunstmarktje
tegen en hebben daar uiteraard wat kleine dingen gekocht. In de namiddag herenigden
we weer met Bobs en Oliver en hebben we de prachtige wandeling naar San Luca
gedaan, waar Ella ook al over schreef. Ik denk dat Bobs gedoemd is die wandeling nog
heel vaak te maken met alle mensen die haar komen bezoeken, maar een straf is het
niet, want jeeeeez wat was het prachtig. Het was erg indrukwekkend maar ook
vermoeiend. Gelukkig hadden we een Speedy Snack en een Peroni mee naar boven
gesjouwd. Dit, gepaard met het prachtige uitzicht tijdens zonsondergang, was
fantastisch.
In de avond hebben we Gabrielle ontmoet, een super gezellige meid uit Portugal en het
Verenigd Koninkrijk. Met een assortiment aan verschillende spitz, zoals bolognese spritz
en een spritz die Laura naar hoestdrank vond smaken, zaten we als van ouds te
giechelen. Zaterdagochtend zijn we naar een yogales gegaan van een klasgenoot van
Bobbie in het prachtige park van Bologna. Nu had ik al tig jaar geen yoga gedaan, maar ik
vond het verrassend leuk en ontspannend. Hierna zijn we samen met Oliver en Gabriella
in de serre van het park gaan zitten. Hier trok iedereen zijn schetsboek er weer bij. Het is
zo inspirerend om te zien hoeveel iedereen hier aan het tekenen is. Het is echt precies
zoals je je een romantisch leventje als kunstenaar in Italië voorstelt, met spritz en grafiet.
Na een paar uur in het park zijn Robin en ik “even” heen en weer gelopen om wat spullen
op te halen bij Bobbie thuis en lunch te halen. Het duurde twee uur, maar we waren weer
terug met heerlijke pizza’s. Geen haast in Bologna, maar wel veel stappen zetten. Na
weer een paar uur kletsen, schetsen en Oliver zijn haar versieren met bloemetjes en het
lipje van een bierblikje, gingen we weer terugwandelen.Die avond zijn we met z’n drieën uit eten gegaan om de week alvast mooi af te sluiten.
Die lasagne smaakte heerlijk naar boter. Zo veel boter deze week. Na 27.000 stappen
was het tijd voor bed.
Op onze laatste dag hebben we nog de broodnodige souvenirtjes ingeslagen, de zeven
kerken bekeken (op Pasen) en nog één keer ravioli met nóg meer boter gegeten — en
toen toch echt richting huis.
La dolce vita is zeker de manier van leven die we daar hebben meegemaakt. Geen haast
en lekker ontspannen. (Nu was het ook vakantie daar.) Een stukje hiervan wigraag
meenemen in mijn dagelijks leven in Nederland. Veel bewegen, geen stress, creatief en
lekker eten.
We kennen Bobs als een bezige bij: twee studies, werk, veel vrienden en veel hobby’s. Je
kan wel zeggen dat ze het even verdiend heeft om wat meer tot rust te komen en een
keer van dag tot dag te leven.
Na een heerlijke week moesten we weer gedag zeggen. Vijf minuten nadat we waren
aangekomen, was het alweer normaal om bij elkaar te zijn. Zo voelde het ook de rest van
de week. Toen we weer gedag moesten zeggen, merkte ik hoe erg ik haar eigenlijk mis.
Als geen verrassing kon ik ook wederom mijn tranen niet inhouden. Het was eigenlijk een
luxe om zo snel al langs te gaan. Hopelijk gaat de tweede helft wat sneller.
Het gedag zeggen was niet leuk. Het is bijzonder hoe snel het alweer voelt alsof je nooit
uit elkaar bent geweest als je elkaar dan weer ziet. Toch is het fijn om te weten dat we je
niet op een vervelende plek achter laten en dat je daar een heerlijk leventje leeft waar je
perfect in lijkt te passen. En het was extra leuk voor ons dat wij even een kijkje mochten
komen nemen.
Dank je, Bobs, voor het kijkje in jouw leventje in Italië. Het was inspirerend, gezellig en
prachtig.
Bisou!
– Robin en Laura
‘Ella in Bologna’
13.04.2025 19:42u
Caoi tutti! Deze keer krijgen jullie geen blog van Bobbie maar van mij (Ella). Ik had het geluk dat ik deze week Bobbie mocht komen bezoeken in Bologna. En wat was het leuk!!
Ik kwam woensdag aan rond 21:00 en werd meteen warm welkom gehete door het hele huis met espresso martini’s en kaiserschmarrn gemaakt door een huisgenoot van Bobbie. Na het heerlijke eten wandelen we met iedereen naar het plein waar blijkbaar elke woensdagavond iets leuks is. Deze avond was het techno avond. Na het dansen hebben bobbie en ik in bed nog lekker gekletst alsof we weer acht waren en ‘bij elkaar gingen logeren’.
De volgende ochtend werden we -zoals elke ochtend in een studentenhuis- wakker door het geluid van huisgenoten die denken dat ze alleen wonen. We zijn de ochtend lekker sloom gestart met ontbijt en tekenen op het terras. De rest van de dag was ook lekker sloom met koffietjes, ravioli en een middag in het park. De meeste dagen hebben we met Bobbie haar huisgenoten Oliver en Matilde gespendeerd. Het voelde een beetje alsof ik ook een van de huisgenoten was. In de avond hebben we op Italiaanse tijden avond gegeten, gedanst en gekletst in de keuken.
Vrijdag weer heerlijk op het dakterras ontbeten (daar kan ik wel aan wennen). Bobbie moest even naar school voor modeltekenen. Ze vroeg of ik mee wilde, maar dat leek me toch nog een beetje te spannend tussen al die internationale kunststudenten. Ik ben daarom na haar les even komen kijken in de school. Voor de lunch aten we met Olli een pizza en een liter aperol spritz (daar kan ik ook wel aan wennen). Overal waar we waren en even konden zitten, gingen Bobbie en Olli als een gek tekenen. Iedereen die ze zien die ook maar een beetje stilzit wordt nagetekend. Ik vond het zo leuk om te zien hoeveel passie ze hiervoor hebben en hoe goed ze er in zijn. Daarna weer in het park beland en kregen we een yoga les van een van Bobbie haar studiegenoten. Naast een paar starende mannen en krakende gewrichten die nog niet zo soepel waren was het heerlijk. Ik vind het al een feestje om in de stad rond te lopen onder de bogen door. Elke dag in ieder geval 15.000 stappen was dan ook niet gek.
Zaterdag was het al weer zaterdag. We zijn naar wat markten geweest, gekeken en niet gekocht en koffie gedronken op het terras (voor 1,50 euro!). Daar werd er weer getekend, ook in ben nagetekend door Olli en ik heb zelf een poging gewaagt om de man tegenover mij op het terras te tekenen.
Later in de middag uiteraard een warme lunch en gechilled op het terras. We moesten namelijk even energie besparen voor de wandeling: de langste overdekte wandeling ter wereld. 666 treden naar boven lopen om aan te komen bij het prachtige Saint Luca. Na 24.000 stappen te hebben gezet waren we alle drie doodop. Tijd dus voor pizza! Eenmaal thuis moesten we even moed verzamelen om nog de deur uit te gaan. Het was super druk op straat, maar na het halen van een aperol en een plekje te hebben gevonden om te zitten was het weer een geslaagde avond.
De leukste momentjes van deze dagen vond ik misschien wel het nabespreken van de dag met Bobje in bed.
Ik ben zeer onder de indruk van Bobbie haar nieuwe leven daar en de lieve mensen die ze om zich heen heeft (dat is natuurlijk niet heel gek als je zo leuk bent als Bobje). Ik ben blij om haar zo op haar plek te zien. Het voelde alsof ik er even deel van mocht zijn. Ik had graag langer willen blijven in dat heerlijke leven. Het afscheid zondagochtend was dan ook wel even zwaar. Nu ik dit schrijf op het vliegveld krijg ik nog een brok in mn keel. De enige reden dat ik niet terug zou gaan is omdat ik dan nog een keer afscheid moet nemen. Dankjewel Bobje voor de week. Hopelijk zijn al jouw weken net zo geweldig als hoe ik deze heb ervaren.
Kusjes,
Ella
“Muse or maker?”
07.04.2025 11:24u
Ciao tutti! Een weekje verder. Het is maandagochtend. Vorige week was erg rustig, en gevuld met de dingen waar jullie al vaker over gelezen hebben. Zon op het dakterras, uit op woensdag, vreemde lessen op school, lekker eten en wandelingen. En gitaarspelen! Ik ben in tijden niet zo blij geweest met een aankoop.
Dinsdagochtend was lithografieles, en ik ben eindelijk begonnen aan een tekening voor de prints! Morgen ga ik die afmaken en klaarmaken voor het printen. Het weer afgelopen week, zeker aan het einde was heerlijk, en de dagen waren gevuld met zon.
Zaterdag hebben Gabriela en ik mijn eerste dagtripje gemaakt. Anderhalf uur met de trein en we waren in Verona! Echt een prachtige stad, misschien zelfs wel mooier dan Bologna (ik durf het bijna niet te zeggen). Het was echt even een kleine vakantie, ookal voelt Bologna nog steeds ook een beetje vakantieachtig. De foto’s van het uitstapje spreken voor zich. Heel fijn om even het huis en de stad uit te gaan, een meidentripje.
De mensen om mij heen, en dan heb ik het over de kunstacademiestudenten, zijn constant aan het tekenen. Veel meer dan ik gewend ben ik Rotterdam.
Nagetekend worden is heel interessant. Je ziet jezelf door iemands ogen, iets wat een spiegel je niet kan vertellen. Ook voelt het op een bepaalde manier productief. Je mag niet teveel bewegen, en dus ben je geforceerd om niks te doen (of een boekje te lezen). Het doet me denken aan Morris toen hij klein was, en voor de voorbereiding van het ontbijt druk bezig was met ‘de oven voorverwarmen’. Een paradox van niksen en productiviteit.
Elke dag wordt ik minstens 2x nagetekend. Dus wat is het: muse of maker? Of allebei?
Mijn studie in Rotterdam is veel minder gefocust is op techniek, en ik merk dat ik daardoor minder zelfverzekend ben in het natekenen van mensen. Toch merk ik ook al verschil sinds ik hier ben! Neuzen lijken meer op neuzen, en handen meer op handen. Ik teken meer, en oefening baart dus echt kunst. Wie had dat gedacht.
“I imagined myself as Frida to Diego, both muse and maker. I dreamed of meeting an artist to love and support and work with side by side.”
― Patti Smith, Just Kids
Aankomende woensdag komt Ella op bezoek. Ik kan niet wachten!
Verona met Gabi:
Klik hier om terug te gaan naar de homepagina: