Bobbie’s Blog - Archief: Juni
‘Thuisbasis’
19.06.2025 19:01u
Hi allemaal! Vandaag is het donderdag. Deze week ben ik teruggekomen uit Nederland! Zoals de meeste van jullie al weten was ik even op en neer voor een lang weekend. Het was heel vreemd om terug te gaan voordat ik hier al heb afgerond. Een beetje alsof ik alvast kon oefenen voor het echte werk over een kleine twee maanden. Een raar en nieuw gevoel. Oefenverdriet. En oefenblijdschap! Want het was zo’n blij weekend.
Thuis in Nootdorp had een heerlijk welkom. Eindelijk kon ik mama weer knuffelen! Ze nam me meteen mee naar de plek waar ze haar bloementuin gaat aanleggen over een paar maanden. Enthousiaster dan zij kan niet, maar ook ik ben laaiend over haar nieuwe droom tussen de planten en ik ben zo trots als een moeder. Ik mocht meteen zelf ook aan de oogst voor de salade die avond. Na het eten heb ik de fiets naar Delft gepakt voor een snelle maar hele fijne bijpraatsessie met Laura en Robin op het dak. Ohhhh, het was zo fijn om iedereen even te zien. En toeval bij toeval, al mijn favoriete Delftse dames bevonden zich in hetzelfde bubbelbad in Jasmijn haar achtertuin. Voor het eerst in mijn leven kon ik de verrassing spelen. Als een soort omgekeerde surprise party. De avond was onverwachts en heerlijk. Zowel thuis als bij mijn vriendinnen kostte het me nog geen twee minuten om gewend te zijn. Dat is wat iedereen me van tevoren ook zei. ‘Als je terugkomt is er niks veranderd’. En het is echt zo. Toch was het ook best lastig om alle leuke afspraakjes, roddels en toekomstplannen te horen. Niet uit jaloezie, maar omdat het meteen weer zo fijn voelde en ik diezelfde avond nog opnieuw gedag moest zeggen.
Op vrijdag reden we met gezin en aanhang richting Overijssel voor het familieweekend. De tweede en laatste keer dat ik de verrassing was. Zoals ik al zei, het hele weekend was vol blijdschap en liefde. Hoewel het een heel sociaal weekend was en daarom best uitputtend, was het ook heel makkelijk, omdat ik alleen maar omringd werd door mensen van wie ik hou. Vol en vol met liefde. Meer kan ik er niet over kwijt (de foto’s misschien wel)!
Afscheid maandag was taai, maar minder lastig dan verwacht. Het wennen ging zo snel en de liefde was zo aanwezig dat ik me totaal geen zorgen hoef te maken over de laatste paar maanden in Italië. De thuisbasis is misschien wel sterker dan ooit.
In Bologna is het heel erg warm en de dagen zijn traag. Ik heb al 3 van de 5 examens achter de rug (die overigens niks voorstelde) en het voelt meer als vakantie dan ooit. Anatole, mijn huisgenootje vertrekt vanavond terug naar zijn huis in Parijs. Een emotioneel moment, en het officiële begin van het einde. Het beangstigt me om straks afscheid te moeten nemen van alles en iedereen. Toch zijn wij als mensen heel aanpasbaar. Dat heb ik dit weekend maar al te goed gemerkt.
Tot de volgende (als ik tegen die tijd nog niet gesmolten ben tot een klein plasje)!
p.s. Ik heb BeReal weer gedownload, voor de mensen die nog niet genoeg hebben van wekelijkse updates en mij liever ELKE DAG op hun beeldscherm zien verschijnen!
19.06.2025 19:01u
Hi allemaal! Vandaag is het donderdag. Deze week ben ik teruggekomen uit Nederland! Zoals de meeste van jullie al weten was ik even op en neer voor een lang weekend. Het was heel vreemd om terug te gaan voordat ik hier al heb afgerond. Een beetje alsof ik alvast kon oefenen voor het echte werk over een kleine twee maanden. Een raar en nieuw gevoel. Oefenverdriet. En oefenblijdschap! Want het was zo’n blij weekend.
Thuis in Nootdorp had een heerlijk welkom. Eindelijk kon ik mama weer knuffelen! Ze nam me meteen mee naar de plek waar ze haar bloementuin gaat aanleggen over een paar maanden. Enthousiaster dan zij kan niet, maar ook ik ben laaiend over haar nieuwe droom tussen de planten en ik ben zo trots als een moeder. Ik mocht meteen zelf ook aan de oogst voor de salade die avond. Na het eten heb ik de fiets naar Delft gepakt voor een snelle maar hele fijne bijpraatsessie met Laura en Robin op het dak. Ohhhh, het was zo fijn om iedereen even te zien. En toeval bij toeval, al mijn favoriete Delftse dames bevonden zich in hetzelfde bubbelbad in Jasmijn haar achtertuin. Voor het eerst in mijn leven kon ik de verrassing spelen. Als een soort omgekeerde surprise party. De avond was onverwachts en heerlijk. Zowel thuis als bij mijn vriendinnen kostte het me nog geen twee minuten om gewend te zijn. Dat is wat iedereen me van tevoren ook zei. ‘Als je terugkomt is er niks veranderd’. En het is echt zo. Toch was het ook best lastig om alle leuke afspraakjes, roddels en toekomstplannen te horen. Niet uit jaloezie, maar omdat het meteen weer zo fijn voelde en ik diezelfde avond nog opnieuw gedag moest zeggen.
Op vrijdag reden we met gezin en aanhang richting Overijssel voor het familieweekend. De tweede en laatste keer dat ik de verrassing was. Zoals ik al zei, het hele weekend was vol blijdschap en liefde. Hoewel het een heel sociaal weekend was en daarom best uitputtend, was het ook heel makkelijk, omdat ik alleen maar omringd werd door mensen van wie ik hou. Vol en vol met liefde. Meer kan ik er niet over kwijt (de foto’s misschien wel)!
Afscheid maandag was taai, maar minder lastig dan verwacht. Het wennen ging zo snel en de liefde was zo aanwezig dat ik me totaal geen zorgen hoef te maken over de laatste paar maanden in Italië. De thuisbasis is misschien wel sterker dan ooit.
In Bologna is het heel erg warm en de dagen zijn traag. Ik heb al 3 van de 5 examens achter de rug (die overigens niks voorstelde) en het voelt meer als vakantie dan ooit. Anatole, mijn huisgenootje vertrekt vanavond terug naar zijn huis in Parijs. Een emotioneel moment, en het officiële begin van het einde. Het beangstigt me om straks afscheid te moeten nemen van alles en iedereen. Toch zijn wij als mensen heel aanpasbaar. Dat heb ik dit weekend maar al te goed gemerkt.
Tot de volgende (als ik tegen die tijd nog niet gesmolten ben tot een klein plasje)!
p.s. Ik heb BeReal weer gedownload, voor de mensen die nog niet genoeg hebben van wekelijkse updates en mij liever ELKE DAG op hun beeldscherm zien verschijnen!
‘Eindigheid’
05.06.2025 13:35u
Ciao tuuutti! Het is veel te lang geleden, sorry! Ik was heel blij met mijn vorige post. Daardoor waren mijn eigen verwachtingen van deze iets te hoog, en bleef ik het maar uitstellen. Misschien ken je het wel. Maar ik heb besloten dat ik gewoon ga schrijven. Een slecht blog is beter dan geen blog.
Begin mei is papa langs gekomen. Dat was zo’n fijne week! Hij heeft zelf (al een tijdje geleden..) een stukje geschreven over onze tijd samen hier.
‘Een week in Bologna. Een week waarin ik even mocht meekijken in Bobbie’s leven; het huis, haar vrienden, de academie.
Ik heb haar schetsboeken doorgebladerd, fantaserend dat die ooit in een museum terecht komen als vroeg werk van BB, ik heb de gnocchi gegeten die Bobbie graag voor lunch maakt (2 euro per kilo), we hebben in het park gehangen, de basiliek van San Luca bezocht, we hebben Hugo Spritz gedronken (dat is met vlierbloesemsiroop en cava) en we hebben pizza gegeten op het dakterras.
Ik ben zo blij met mijn dochter. Bobbie is echt goed gezelschap. Ze is, heb ik gezien, een enorme steun voor vrienden die het even zwaar hebben en ze gaat blijmoedig door het leven ook al zijn er best wat mondiale vraagstukken die ons boven het hoofd hangen waar je pessimistisch van kan worden of zelfs angstig.
Al die schoonheid heeft haar Portugese medestudent Matilde goed gevangen in een mooi portret van Bobbie en dat heb ik natuurlijk gekocht. Het is een herinnering aan een heerlijke week die we samen doorbrachten. Maar ik denk ook dat het schilderij staat voor iets groters, iets wat Bobbie, later terugkijkend, vast goed kan duiden.’
Na papa’s bezoek moest ik helaas zelf weer koken en kreeg ik iets minder knuffels per dag. Het is niet anders. Heimwee is nooit echt een onderdeel geweest van mijn reizen, maar nu, na drie maanden, voel ik het toch af en toe. Niet altijd op een vervelende manier, maar soms wel. Ik realiseer me steeds meer hoe ontzettend veel geluk ik heb met de mensen thuis. En dat het niet niks is dat er zoveel mensen zijn van wie ik ben gaan houden en die van mij houden en waar ik op kan rekenen. Ik heb een super goede tijd met iedereen hier, maar mijn mensen zijn thuis. En ze wachten op me. De enige manier dat ik zou emigreren naar dit land is dan ook als zij allemaal meekomen.
Sinds een paar weken heb ik gedag gezegd tegen lange broeken en zomerjasjes. De zomer is officieel hier, met 30+ graden! Voor veel mensen te warm, maar voor mij is het precies waar ik al deze tijd op gewacht heb. We gaan regelmatig naar de rivier in de buurt waar je heerlijk kan zwemmen, of we zoeken verkoeling in het park onder de bomen. Ook de botanische tuin (waar ik kort geleden pas voor het eerst geweest ben!) is een geweldige plek. Het ritme verandert langzamerhand. Vroeger op, middagdutjes en lange avonden. Heerlijk!! En even wennen. Alles gaat (nog) langzamer.
Eind mei zijn Gabi, Oli en ik naar Firenze gereisd voor een 2-daags tripje. Een prachtige stad, en heel druk. Zie de foto’s!
Het is inmiddels juni. Hoewel ik hier nog ruim twee maanden zit, voelt het al als het begin van het einde. Een paar huisgenoten vertrekken eind deze maand al en mijn examens beginnen ook binnenkort. Het idee van het einde hier is iets wat altijd al in mijn gedachten rondspookte. Tegenwoordig wat meer. Is dan alles voor niks? De vriendschappen die ik maak, alles wat ik opbouw? Het spookt. Maar natuurlijk weet ik wel dat dat niet het geval is.
Er staan leuke en hete maanden voor mijn neus. Ik heb er heel veel zin in. Morris komt vanmiddag. Ik kan niet wachten om hem mee te nemen in het langzame leven vol pizza en zon.
Tot de volgende lieve lieve allemaal, ik zal jullie niet nog een keer zo lang laten wachten.
05.06.2025 13:35u
Ciao tuuutti! Het is veel te lang geleden, sorry! Ik was heel blij met mijn vorige post. Daardoor waren mijn eigen verwachtingen van deze iets te hoog, en bleef ik het maar uitstellen. Misschien ken je het wel. Maar ik heb besloten dat ik gewoon ga schrijven. Een slecht blog is beter dan geen blog.
Begin mei is papa langs gekomen. Dat was zo’n fijne week! Hij heeft zelf (al een tijdje geleden..) een stukje geschreven over onze tijd samen hier.
‘Een week in Bologna. Een week waarin ik even mocht meekijken in Bobbie’s leven; het huis, haar vrienden, de academie.
Ik heb haar schetsboeken doorgebladerd, fantaserend dat die ooit in een museum terecht komen als vroeg werk van BB, ik heb de gnocchi gegeten die Bobbie graag voor lunch maakt (2 euro per kilo), we hebben in het park gehangen, de basiliek van San Luca bezocht, we hebben Hugo Spritz gedronken (dat is met vlierbloesemsiroop en cava) en we hebben pizza gegeten op het dakterras.
Ik ben zo blij met mijn dochter. Bobbie is echt goed gezelschap. Ze is, heb ik gezien, een enorme steun voor vrienden die het even zwaar hebben en ze gaat blijmoedig door het leven ook al zijn er best wat mondiale vraagstukken die ons boven het hoofd hangen waar je pessimistisch van kan worden of zelfs angstig.
Al die schoonheid heeft haar Portugese medestudent Matilde goed gevangen in een mooi portret van Bobbie en dat heb ik natuurlijk gekocht. Het is een herinnering aan een heerlijke week die we samen doorbrachten. Maar ik denk ook dat het schilderij staat voor iets groters, iets wat Bobbie, later terugkijkend, vast goed kan duiden.’
Na papa’s bezoek moest ik helaas zelf weer koken en kreeg ik iets minder knuffels per dag. Het is niet anders. Heimwee is nooit echt een onderdeel geweest van mijn reizen, maar nu, na drie maanden, voel ik het toch af en toe. Niet altijd op een vervelende manier, maar soms wel. Ik realiseer me steeds meer hoe ontzettend veel geluk ik heb met de mensen thuis. En dat het niet niks is dat er zoveel mensen zijn van wie ik ben gaan houden en die van mij houden en waar ik op kan rekenen. Ik heb een super goede tijd met iedereen hier, maar mijn mensen zijn thuis. En ze wachten op me. De enige manier dat ik zou emigreren naar dit land is dan ook als zij allemaal meekomen.
Sinds een paar weken heb ik gedag gezegd tegen lange broeken en zomerjasjes. De zomer is officieel hier, met 30+ graden! Voor veel mensen te warm, maar voor mij is het precies waar ik al deze tijd op gewacht heb. We gaan regelmatig naar de rivier in de buurt waar je heerlijk kan zwemmen, of we zoeken verkoeling in het park onder de bomen. Ook de botanische tuin (waar ik kort geleden pas voor het eerst geweest ben!) is een geweldige plek. Het ritme verandert langzamerhand. Vroeger op, middagdutjes en lange avonden. Heerlijk!! En even wennen. Alles gaat (nog) langzamer.
Eind mei zijn Gabi, Oli en ik naar Firenze gereisd voor een 2-daags tripje. Een prachtige stad, en heel druk. Zie de foto’s!
Het is inmiddels juni. Hoewel ik hier nog ruim twee maanden zit, voelt het al als het begin van het einde. Een paar huisgenoten vertrekken eind deze maand al en mijn examens beginnen ook binnenkort. Het idee van het einde hier is iets wat altijd al in mijn gedachten rondspookte. Tegenwoordig wat meer. Is dan alles voor niks? De vriendschappen die ik maak, alles wat ik opbouw? Het spookt. Maar natuurlijk weet ik wel dat dat niet het geval is.
hoe fijn is dat!
dat alles eindigen doet
het verdriet van eindigheid
eindigt dus net zo goed
gebroken harten helen
en sterfelijkheid geeft zin
alles met een einde
heeft ook een begin
toch blijft er altijd iets hangen
een glimlach, les of steek
niks was eigenlijk echt over
toen ik het beter bekeek
dat alles eindigen doet
het verdriet van eindigheid
eindigt dus net zo goed
gebroken harten helen
en sterfelijkheid geeft zin
alles met een einde
heeft ook een begin
toch blijft er altijd iets hangen
een glimlach, les of steek
niks was eigenlijk echt over
toen ik het beter bekeek
Er staan leuke en hete maanden voor mijn neus. Ik heb er heel veel zin in. Morris komt vanmiddag. Ik kan niet wachten om hem mee te nemen in het langzame leven vol pizza en zon.
Tot de volgende lieve lieve allemaal, ik zal jullie niet nog een keer zo lang laten wachten.
Klik hier om terug te gaan naar de homepagina: