Bobbie’s Blog - Archief: Mei
‘Balans en flexibiliteit’
12.05.2025 10:31u
Salve a tutti! Vandaag is het dinsdag. Een week geleden vond ik mezelf voor het eerst écht alleen. Vergis je niet, dit is niet hetzelfde als eenzaam. Sinds het begin van mijn tijd hier heb ik eigenlijk altijd mensen om mij heen. Een groot contrast met Rotterdam, waar ik graag uren (en soms dagen, ssst!) mezelf vermaak. Oliver en Matilde waren niet in de stad, veel huisgenoten en vrienden hadden bezoek van thuis en waren druk, en mijn vrienden van school hadden ook plannen of waren op reis. Ik had dus een prachtige kans om weer even een paar dagen terug te trekken en mijn oude gewoontes opnieuw te ontmoeten. De eerste dag was pure euforie. Ik heb alles gedaan wat mijn hartje begeerde: schilderen, wandelen, winkelen, schrijven, opruimen, mijn eigen vieze maaltijden koken zonder dat iemand mee eet, gitaar spelen, domme Britse TV shows kijken, tekenen… Het was een hele fijne dag van weinig woorden. De dag daarna, vrijdag, was de andere kant van het verhaal. In plaats van blijdschap met de vrijheid en stilte, beangstigende en verveelde het me. Ik had geen inspiratie om te schilderen of tekenen, ik had alle liedjes al op de gitaar gespeeld, mijn maaltijd was vies en mijn TV show was stom. Mijn kamer was opgeruimd en ik had voor de lunch al een grote wandeling gemaakt. Gabriela was met haar Portugese vriendin en ik wilde haar niet storen. Bovendien was dit gevoel ook iets waarvan ik wist dat ik er even mee moest zitten. Ik moest weer opnieuw wennen aan dit ritme. En dat lukte. Zaterdag heb ik met Gabriela en haar vriendin Maria uit Portugal gestruind over verschillende marktjes in de stad. In het park was een prachtige bloemen- en plantenmarkt, met een onkenbare hoeveelheid verschillende soorten groen. Na een pizza op het dak zijn we naar Dumbo gefietst, waar een (gratis!) concert van Parbleu (aanrader!) plaatsvond. Ik kan me de laatste keer dansen op live muziek niet herinneren, en het was heerlijk.
Zondag kon ik weer aanhaken bij de yoga van Violet, een schoolvriendinnetje. Zij heeft een yoga lerarenopleiding gevolgd en wil graag oefenen met lesgeven. Ik ga elke week weer en ze doet het echt super. Vandaag ging het om balans en flexibiliteit (een mooi metafoor voor deze week ;). En ik heb de hoofdstand geleerd! De rest van de dag hebben we met een overig groepje yogastudenten in het park gelegen, gekletst, spelletjes gespeeld en hoofdstanden geoefend.
Maandag was het alweer maandag (zoals Ella dat zou zeggen). Geen lessen en dus heb ik een grote wandeling gemaakt en bijgepraat met Laura over de telefoon. Later met Sandy (medestudent en vriend) een koffietje gedaan en eind van de middag de boodschappen voor flatmate dinner. Vandaag op het menu: Curry!
Het waren hele fijne, leerzame en ontdekkende dagen. Het is heel menselijk om met dezelfde kansen de ene dag blij, en de andere dag bang of verveeld te zijn. Ik ben blij dat ik me niet druk maak. Een slechte dag is geen slechte week, en een slechte week is geen slechte maand. Balans en flexibiliteit, daar draait het om!
Te zweverig? Nee joh, ik zweef heel doelgericht ;)
Oh, en donderdag krijg ik een nieuwe bezoeker! Ik kan niet wachten op papa’s knuffels. Tot de volgende!
12.05.2025 10:31u
Salve a tutti! Vandaag is het dinsdag. Een week geleden vond ik mezelf voor het eerst écht alleen. Vergis je niet, dit is niet hetzelfde als eenzaam. Sinds het begin van mijn tijd hier heb ik eigenlijk altijd mensen om mij heen. Een groot contrast met Rotterdam, waar ik graag uren (en soms dagen, ssst!) mezelf vermaak. Oliver en Matilde waren niet in de stad, veel huisgenoten en vrienden hadden bezoek van thuis en waren druk, en mijn vrienden van school hadden ook plannen of waren op reis. Ik had dus een prachtige kans om weer even een paar dagen terug te trekken en mijn oude gewoontes opnieuw te ontmoeten. De eerste dag was pure euforie. Ik heb alles gedaan wat mijn hartje begeerde: schilderen, wandelen, winkelen, schrijven, opruimen, mijn eigen vieze maaltijden koken zonder dat iemand mee eet, gitaar spelen, domme Britse TV shows kijken, tekenen… Het was een hele fijne dag van weinig woorden. De dag daarna, vrijdag, was de andere kant van het verhaal. In plaats van blijdschap met de vrijheid en stilte, beangstigende en verveelde het me. Ik had geen inspiratie om te schilderen of tekenen, ik had alle liedjes al op de gitaar gespeeld, mijn maaltijd was vies en mijn TV show was stom. Mijn kamer was opgeruimd en ik had voor de lunch al een grote wandeling gemaakt. Gabriela was met haar Portugese vriendin en ik wilde haar niet storen. Bovendien was dit gevoel ook iets waarvan ik wist dat ik er even mee moest zitten. Ik moest weer opnieuw wennen aan dit ritme. En dat lukte. Zaterdag heb ik met Gabriela en haar vriendin Maria uit Portugal gestruind over verschillende marktjes in de stad. In het park was een prachtige bloemen- en plantenmarkt, met een onkenbare hoeveelheid verschillende soorten groen. Na een pizza op het dak zijn we naar Dumbo gefietst, waar een (gratis!) concert van Parbleu (aanrader!) plaatsvond. Ik kan me de laatste keer dansen op live muziek niet herinneren, en het was heerlijk.
Zondag kon ik weer aanhaken bij de yoga van Violet, een schoolvriendinnetje. Zij heeft een yoga lerarenopleiding gevolgd en wil graag oefenen met lesgeven. Ik ga elke week weer en ze doet het echt super. Vandaag ging het om balans en flexibiliteit (een mooi metafoor voor deze week ;). En ik heb de hoofdstand geleerd! De rest van de dag hebben we met een overig groepje yogastudenten in het park gelegen, gekletst, spelletjes gespeeld en hoofdstanden geoefend.
Maandag was het alweer maandag (zoals Ella dat zou zeggen). Geen lessen en dus heb ik een grote wandeling gemaakt en bijgepraat met Laura over de telefoon. Later met Sandy (medestudent en vriend) een koffietje gedaan en eind van de middag de boodschappen voor flatmate dinner. Vandaag op het menu: Curry!
Het waren hele fijne, leerzame en ontdekkende dagen. Het is heel menselijk om met dezelfde kansen de ene dag blij, en de andere dag bang of verveeld te zijn. Ik ben blij dat ik me niet druk maak. Een slechte dag is geen slechte week, en een slechte week is geen slechte maand. Balans en flexibiliteit, daar draait het om!
Te zweverig? Nee joh, ik zweef heel doelgericht ;)
Oh, en donderdag krijg ik een nieuwe bezoeker! Ik kan niet wachten op papa’s knuffels. Tot de volgende!
‘Tornare e Ritornare’
07.05.2025 14:57u
Buon giorno ragazzi! Vandaag is het woensdag. Maandag zijn Oliver, Gabriella en ik teruggekomen van onze vakantie. Die begon afgelopen donderdag, bij de autoverhuur. Met de auto richting de kust en door de bergen rijden was (ondanks de wagenziekte) prachtig. Af en toe zijn we gestopt voor een schattig dorpje of een lieve kat. Want die zijn er wel buiten Bologna! In een kleine vier uur kwamen we aan bij de airbnb, in een dorpje ter grootte van een straat, met voor elk huis wel een zwerfkat. We werden begroet door 3 nonna’s op plastic stoeltjes langs de weg, en Nana, de liefste hond op zoek naar aandacht. Zoals de meeste Italianen leken ook deze dames heel intimiderend, maar glimlachte lief toen ik zwaaide. Die avond zijn we naar de dichtstbijzijnde stad, La Spezia, gereden voor avondeten. Een van de lekkerste pizza’s tot nu toe, maar verder een stad die wat Italiaanse schoonheid mist.
Vrijdagochtend vroeg op, want de reis naar de Cinque Terre was niet kort. Helaas valt deze kustregio alleen te bereiken met de trein, die behoorlijk prijzig is. Bij aankomst werd duidelijk waarom. Het krioelde van de toeristen (wij zijn daar een onderdeel van, dat weet ik). Duizenden mensen vanuit trein en boot schuifelden door de smalle straatjes van Vernazza (de 4e stad in de Cinque Terre, en onze eerste stop). Van de schrik zijn we snel gevlucht, voor een stevige wandeling naar Monterosso (stad nummer 5). Deze hike duurde bijna 3 uur, en was ook stampensvol mensen. Monterosso was gelukkig iets minder druk, en er was strand! En dus heb ik het zwemseizoen van 2025 afgetrapt (heel koud). Behoorlijk kapot kwamen we laat terug in ons dorpje, en hebben we uit gemak Chinees gegeten onderweg.
Zaterdag was dag twee van de Cinque Terre tour. We hadden immers een 2-dagen ticket gekocht (60€ p.p.). Met de pas krijg je toegang tot de trein, stadjes, toiletten, (onvindbare) wifi en wandelpaden in het gebied. Niet alle wandelpaden! Sommige paden zijn bestempeld als museum (???) en vereiste een extra ticket van maar liefst 25€. En ik wil echt geen zeikende Nederlander zijn, en ik snap dat massatoerisme verminderd kan worden met hoge prijzen, maar het was niet normaal. Ik begrijp overigens wel waarom iedereen zo graag deze kant van de Italiaanse kunst wil zien. Het is absoluut prachtig. Overal gekleurde huisjes in de bergen, bootjes en natuur. Het ‘museum’ wandelpad van 25€ werd ons iets te veel, en dus zijn we off-road gegaan van Riomaggiore (1) naar Manarola (2). Off-road was een wandelpad in de bergen, met 600 meter stijging op traptreden en daarna hetzelfde dalen. Niet voor de zwakke knietjes. Opnieuw een prachtig dorpje. De laatste stop (Volastra, 3) hebben we bereikt met de trein. Op de foto’s (die de drukte ontwijken) zie je de prachtige uitzichten.
Op zondag was er tijd om uit te slapen. Het weer was omgekeerd en de zon was ver te zoeken. Toch hebben we de auto gepakt naar de Lerici, een vissersstadje in de buurt. Omdat het regende was het heerlijk rustig, en net zo mooi als de Cinques (misschien is het anders met mooi weer, maar echt een aanrader!).
's Avonds hebben we (net als zaterdag) thuis gekookt, en maandag was het alweer tijd om terug te rijden naar Bologna.
Het was een heerlijk tripje, en heel fijn om even de stad uit te zijn. Toch voelde Bologna voor het eerst echt als thuis. Terug naar Bologna. ‘Terugkeren’, of in het Italiaans ‘ritornare’. Een mooi woord gekoppeld aan aan een plek waar je kan blijven, waar je eerder vandaan kwam, wat je kent. Mijn kleine kamertje hier is toch echt wel een beetje thuis, en ik ben zo dankbaar voor mijn lieve huisgenoten.
07.05.2025 14:57u
Buon giorno ragazzi! Vandaag is het woensdag. Maandag zijn Oliver, Gabriella en ik teruggekomen van onze vakantie. Die begon afgelopen donderdag, bij de autoverhuur. Met de auto richting de kust en door de bergen rijden was (ondanks de wagenziekte) prachtig. Af en toe zijn we gestopt voor een schattig dorpje of een lieve kat. Want die zijn er wel buiten Bologna! In een kleine vier uur kwamen we aan bij de airbnb, in een dorpje ter grootte van een straat, met voor elk huis wel een zwerfkat. We werden begroet door 3 nonna’s op plastic stoeltjes langs de weg, en Nana, de liefste hond op zoek naar aandacht. Zoals de meeste Italianen leken ook deze dames heel intimiderend, maar glimlachte lief toen ik zwaaide. Die avond zijn we naar de dichtstbijzijnde stad, La Spezia, gereden voor avondeten. Een van de lekkerste pizza’s tot nu toe, maar verder een stad die wat Italiaanse schoonheid mist.
Vrijdagochtend vroeg op, want de reis naar de Cinque Terre was niet kort. Helaas valt deze kustregio alleen te bereiken met de trein, die behoorlijk prijzig is. Bij aankomst werd duidelijk waarom. Het krioelde van de toeristen (wij zijn daar een onderdeel van, dat weet ik). Duizenden mensen vanuit trein en boot schuifelden door de smalle straatjes van Vernazza (de 4e stad in de Cinque Terre, en onze eerste stop). Van de schrik zijn we snel gevlucht, voor een stevige wandeling naar Monterosso (stad nummer 5). Deze hike duurde bijna 3 uur, en was ook stampensvol mensen. Monterosso was gelukkig iets minder druk, en er was strand! En dus heb ik het zwemseizoen van 2025 afgetrapt (heel koud). Behoorlijk kapot kwamen we laat terug in ons dorpje, en hebben we uit gemak Chinees gegeten onderweg.
Zaterdag was dag twee van de Cinque Terre tour. We hadden immers een 2-dagen ticket gekocht (60€ p.p.). Met de pas krijg je toegang tot de trein, stadjes, toiletten, (onvindbare) wifi en wandelpaden in het gebied. Niet alle wandelpaden! Sommige paden zijn bestempeld als museum (???) en vereiste een extra ticket van maar liefst 25€. En ik wil echt geen zeikende Nederlander zijn, en ik snap dat massatoerisme verminderd kan worden met hoge prijzen, maar het was niet normaal. Ik begrijp overigens wel waarom iedereen zo graag deze kant van de Italiaanse kunst wil zien. Het is absoluut prachtig. Overal gekleurde huisjes in de bergen, bootjes en natuur. Het ‘museum’ wandelpad van 25€ werd ons iets te veel, en dus zijn we off-road gegaan van Riomaggiore (1) naar Manarola (2). Off-road was een wandelpad in de bergen, met 600 meter stijging op traptreden en daarna hetzelfde dalen. Niet voor de zwakke knietjes. Opnieuw een prachtig dorpje. De laatste stop (Volastra, 3) hebben we bereikt met de trein. Op de foto’s (die de drukte ontwijken) zie je de prachtige uitzichten.
Op zondag was er tijd om uit te slapen. Het weer was omgekeerd en de zon was ver te zoeken. Toch hebben we de auto gepakt naar de Lerici, een vissersstadje in de buurt. Omdat het regende was het heerlijk rustig, en net zo mooi als de Cinques (misschien is het anders met mooi weer, maar echt een aanrader!).
's Avonds hebben we (net als zaterdag) thuis gekookt, en maandag was het alweer tijd om terug te rijden naar Bologna.
Het was een heerlijk tripje, en heel fijn om even de stad uit te zijn. Toch voelde Bologna voor het eerst echt als thuis. Terug naar Bologna. ‘Terugkeren’, of in het Italiaans ‘ritornare’. Een mooi woord gekoppeld aan aan een plek waar je kan blijven, waar je eerder vandaan kwam, wat je kent. Mijn kleine kamertje hier is toch echt wel een beetje thuis, en ik ben zo dankbaar voor mijn lieve huisgenoten.
Klik hier om terug te gaan naar de homepagina: